”Avukat, müvekkillerinin çıkarlarını, hasmının zararlarını gözetmeden sert bir biçimde savunmak zorundadır. Çünkü meslek ödevi bunu gerektirir.”

Yargıtay 4. Hukuk Dairesi 02.05.1975 T. 1974/1160 Esas ve 1975/5782 Karar sayılı ilamı:

Avukatlık, kamu hizmeti niteliğinde bir meslek olup, amacı, hukuk bilgi ve denemelerini adalet hizmetine bağlama, yanların hukuk ilişkilerinden doğan uyuşmazlıkların hakka uygun olarak çözümlenmesinde, mahkemelerle öteki resmi mercilere yasaklara tam uygulanmasında yardımda bulunmaktır. Avukat, müvekkilinin çıkarlarını, hasmının zararlarını gözetmeden sert bir biçimde savunmak zorundadır, çünkü, meslek ödevi bunu gerektirir. Nitekim Türk Ceza Yasasının 486. maddesinde, Anayasa Mahkemesinin bir kararında benimsendiği üzere, sözlü ve yazılı savunmalarda ancak iddia ve savunmanın sınırını aşan ve hakareti kapsayan sözlerin kovuşturmayı gerektirmeyip çıkarılacağı açıklamıştır. Savunma dokunulmazlığının sınırı, bu görevin dışına çıkılarak kişisel hakların halele uğratılması durumudur. Avukatın yetkisi, üzerine aldığı işi gereği gibi en sert biçimde savunurken korunan çıkarın haklı gösterdiği sınırını aşmamaktadır ve bu sınırın aşılıp, gereksiz karşı yanın kişiliğinin amaç tutulmamasıdır. Avukat, müvekkilini savunurken karşı yanın dayandığı bononun gerçeğe uymadığını, onun (sicilli bir dolandırıcı) olduğunu resmi belgelere ve ceza mahkemesi kararına dayanarak bu yolda sekiz hükümlülüğü bulunduğunu açıklayıp sert bir savunmada bulunmuş fakat, olayları açıklayarak kişisel hakları halele uğratmadan savunma gereğini ve sonunda kamu hizmetinin amacını yerine getirmiş olduğundan davanın reddi doğrudur.